خورشيد دل من

ابرش گرفته است آسمان

آسمان دل من

اما نه

آسمان دل من خورشيدي است

قطره ام كرده ذوق رسيدنم

آشوبش مي كند هر تكه ي ابري

خورشيد دل من توان ابر را ربوده

هيچ ابري توان ماندن ندارد

...

من خودم روزي ابر بودم

من خوبم تو چي؟

آي خورشيد

خورشيد

ديگر نيامد

خسته شده از گلوله كردن و ريختن

حقوق كارمندهايش را سر برج نداده آنها هم ديگر كار نمي كنند

براي همين است كه ديگر برفي نيست

صدا كن

بشنو

نه

گوش كن

من حرف مي زنم

مثل هميشه

من فقط حرف مي زنم

و

تو فقط مي شنوي

نه

گوش ميكني

قدمهاتو مي بينم

ولي

مسافتي كه طي مي شه را حس نمي كنم

نه

خيلي نامرديه

خوب معلومه آدم وقتي رو ريل گردون راه ميره كه

....

منم ورزش مي كنم

اما نه يك ساعت خاص بدون تو

من با تو پا مي زنم

....

دوست داشتن معني نمي خواد

فقط حس ميشه

تا حالا آدمي رو ديدي كه حس لامسش كار نكنه؟

من خوبم

تو چي؟

ملغمه

يادم نرفته است تو را

در ذهن پر از ترافيكم براي تو خيابان دو طرفه اي باز است

..

مي فشارد تخته سينه ام را با گچ دود و غبارش

دامنه هاي البرز صدايم مي كنند براي گرفتن يك نفس

اما سر گرفتارم صدايش را در لا به لاي همهمه عاشقانه خورشيد ياراي شنيدن نيست

...

تولدش علامت سوال ذهنش بود

و نه براي من

...

براي چه مرا مي جويد

فحش خورم را ملس يافته.. مي دانم

مي دانم

...

من تا چهار شنبه انتظارم را بسته بندي مي كنم

مي جويم اسكرپتهايت را

اما هيچ

دردم نیست

صدا می پیچد در نای به هم گره خورده ام

توانم را ربوده این تاریک سخت دلم

وجودش مرهم است و درد

شاید وجودی نباشد

خسته ام می کند دردهای پراکنده اش

نگرانیم برای ادامه راه نیست

نگرانیم در پس کوچه حال است با هزاران چراغ نیمه خاموشش

در قلبم دردی نیست

هرجا که باشد در آن نیست

آنجا جز گلرگ آرامش چیزی نتوانی جست

...

می پرستم تصمیمات صبحگاهش را که در پی جمله ی شبانه ای بوده است

شنهای ریز

چرا نمی خواهد این رسیدن را

چرا اینقدر سنگ

...

ما چون با همیم می توانیم

سنگها، شن می شوند زیر پای ما

...

بشکن این طلسم را

کمک کن

خدایا آنجاست

کمکت می خواهد

نگاهش کن

لبخندش بده

می دانم با من حرف می زنی

می دانم راهم را نشان می دهی

میدانم ،حتی اگر امروز او خندان نباشد ،حتمان تو خواسته بودی

می دانم که می دانی چه میخواهم

اجازه بده نفس بکشم