ابرهای رها

ابر های رها

می رقصیدند بالای سرم

و من جایی در میان آسمان و زمین

نگاهشان میکردم

ابرهای رها

زمزمه من بود

و من متهم به دیوانگی

قطرات باران روی پلکهایم میریختند

 و نسیم خنک گیسوانم را تاب می داد

دوم شهریور سال هشتاد و نه

باران

عجیب نبود

در زندگی من هیچ چیز عجیب نیست

باران می بارید

و یک حس قشنگ در همه وجودم بالا پایین میکرد

و من سکوت میکردم

و فکر میکردم

به تو

توای که نمیدانی با تو حرف میزنم

نمی دانی احساسم را

می گریزی

دهن کجی میکنی به عشق

به بودن

و میگذری از این راه

 و من نیشگونی میگیرم از پایت

و تو نمی فهمی